4 เม.ย. 2551

วันนี้เป็นวันที่เราจะไปฟังผลที่ผ่าตัดตุ่มๆ ตรงที่ต่อมน้ำเหลืองกัน แต่เมื่อไปถึงแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติที่โรงพยาบาลชื่อดังย่านพญาไทก็ยังสุขุมเหมือนเดิม เพราะว่าไม่อยากทำให้คนไข้ตกใจ เพียงแต่บอกคนไข้ว่า ตกลงแล้วน้องไม่ได้เป็นโรคติดต่อ นั่นก็หมายความว่าน้องไม่ได้เป็นโรควัณโรค แต่ผลชิ้นเนื้อชิ้นนั้นจะนำไปย้อมเพิ่ม เพื่อตรวจสอบว่าเป็นอะไรกันแน่ และแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติก็หันมาขอเบอร์โทรศัพท์เพื่อว่าจะได้โทรไปแจ้ง น้องก็รีบจดเบอร์มือถือของตัวเองให้ทันที ซึ่งจริงๆ แล้วแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติไม่ได้ต้องการเบอร์ของคนไข้ จึงหาทางเลี่ยงแบบอ้อมๆ ว่าขอเบอร์ของสองคนไว้เผื่อ น้องจึงจดทั้งเบอร์คนไข้และเบอร์คุณแม่ให้ และน้องบอกแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติว่ายาแก้ปวดที่ให้ไปนั้นน้องทานแล้วยังปวดตรงบริเวณต้นคอที่เป็นตุ่มๆ อยู่ น้องเลยทานยาแก้ปวดที่คุณพ่อให้แทนได้หรือไม่ แพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติถามชื่อยา น้องเลยหยิบให้แพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติดูว่าชื่อ Tramal แพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติจึงถามน้องกลับว่าทานยาตัวนี้แล้วหายปวดหรือไม่ น้องบอกแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติว่ายานี้แก้ปวดดีกว่ามาก แพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติยังบอกอีกว่า คุณพ่อรู้จักยาหลายอย่างดี

น้องต้องไปรอทำแผลที่ผ่าตัดเพิ่ม พวกเราจึงไปรอกันที่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อรอพบศัลยแพทย์คนเดิม น้องก็เริ่มบ่นแปลกๆ กับเราว่า “เค้าว่าถ้าเป็นโรคติดต่อน่าจะดีกว่านะ ดีกว่าที่จะต้องเอาชิ้นเนื้อไปย้อมแบบนี้” เราก็เลยปลอบน้องว่า “ไม่เป็นวัณโรคก็ดีเหมือนกันไม่ใช่หรือ” น้องก็ไม่ได้ตอบอะไร

น้องขอกลับไปทำงานต่อ พอกลับถึงบ้าน เราก็รีบบอกคุณพ่อว่าน้องไม่ได้เป็นโรควัณโรค เรายังบอกให้คุณพ่อดีใจได้แล้ว แต่จากการสีหน้าคุณพ่อนั้น เรารู้สึกไม่ค่อยดี และเพราะความไม่สบายใจที่น้องได้พูดกับเราที่หน้าห้องฉุกเฉิน จึงทำให้เราฉุกคิดที่จะเปิดฟิล์มคอมพิวเตอร์สแกนดู อ่านโดยคร่าวก็คือเจอก้อนขนาด 4 x 7 เซ็นติเมตร หลังจากนั้นก็ใจไม่ค่อยดี เลยขอให้คุณแม่โทรไปหาญาติที่เป็นแพทย์ทางด้านปอด พอดีแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาตินั้นติดตรวจคนไข้อยู่

ประมาณสี่โมงเย็นก็ได้รับโทรศัพท์ที่ทำให้เสียใจจนแทบจะเสียสติ ซึ่งก็คือแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติโทรมาบอกว่าน้องสาวเป็นมะเร็งปอด ถ้าจะนับขั้นน่าจะเป็นเกือบขั้นสี่ เราที่ไม่เคยสนใจเรื่องราวเกี่ยวกับโรคมะเร็ง เพราะเรารู้สึกว่าโรคมะเร็งเป็นโรคที่ไกลตัวเองมากๆ เมื่อเราได้รับรู้ เราจึงได้แต่อึ้งๆ งงๆ ว่าไอ้ขั้นสี่เนี่ยมันคืออะไร การนับขั้นมันเป็นยังไง แต่เพราะความที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว จึงถามกลับไปว่าเหลือเวลาอีกกี่เดือน เพราะว่าเราไม่เคยรับรู้ว่า คนเป็นโรคนี้แล้วหายได้ซักกะคนจากที่เคยๆ ได้ยินมา แพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติจึงตอบกลับมาว่า น่าจะประมาณอีกหกเดือน และยังปลอบใจว่า สมัยนี้การแพทย์ทางด้านปอดนั้นวิวัฒนาการไปมาก จึงปลอบให้เราอย่าไปคิดมาก แต่เพราะความตกใจ จึงรีบโทรบอกน้องชายอีกคนทันที ซึ่งน้องชายก็รีบโทรกลับไปหาแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติ เพื่อสอบถามแทนเราให้แน่ใจว่า ข้อมูลที่ได้รับมานั้นถูกต้อง และเพราะว่าน้องสาวคนนี้เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของคนในบ้านทุกๆ คน ครอบครัวเราถือว่าเป็นครอบครัวใหญ่ และพวกเราพี่น้องนั้นรักกันมาก เรียกว่าแทบจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอด ดังนั้นคืนนั้นพวกเราเลยตัดสินใจยังไม่บอกน้องสาว และพวกเราจะปรึกษากันตอนดึกอีกครั้งกับคุณพ่อว่าเราจะทำอย่างไรกันต่อ เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้คนในครอบครัวตั้งตัวไม่ทันและต่างก็รีบหาข้อมูล เราจึงได้ข้อสรุปว่า พรุ่งนี้จะไปพบแพทย์ที่น่าเชื่อถือได้อีกท่านหนึ่งที่โรงพยาบาลแรกย่านพระรามหกที่วินิจฉัยโรคผิด โดยเพื่อนน้องสาวที่เป็นมะเร็งปอด เธอรู้จักกับแพทย์ท่านนี้ดีเธอจะเข้าไปกับพวกเรา เพื่อสอบถามข้อมูลของเรื่องขนาดของก้อนนี้ ที่มีขนาดประมาณ 4 x 7 เซ็นติเมตร

คืนนั้นน้องชายบอกเราว่า ถ้าเราอยากดูแลน้อง จากนี้เราจะต้องเข้มแข็งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีทางที่เราจะปฏิเสธได้ เพราะว่าเราอยากจะอยู่กับน้องสาวมากๆ เรากับน้องสาวสนิทกันมาก เราคงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าเราไม่ได้อยู่ใกล้ชิดน้อง ปกติเรานอนอยู่ห้องเดียวกันมาตลอดชีวิต เพียงแต่ว่าเราไม่ได้นอนอยู่เตียงเดียวกัน แต่วันนั้นเราก็หยิบหมอน ผ้าห่มไปขอน้องนอนอยู่ในเตียงเดียวกันกับน้องๆ ก็สงสัย เพราะว่าวินาทีนั้น ไม่ว่าน้องจะหายหรือไม่ เราอยากจะใช้เวลาทุกนาทีที่มีค่ากับน้องสาวตลอด