บทที่ 10 - เมื่อปอดขวาใช้งานไม่ได้อีกต่อไป
คำพูดที่ว่า “ชีวิตเปราะบางยิ่งกว่าแก้ว บางเบายิ่งกว่าขนนก” บางสิ่งบางอย่างอาจจะไม่ส่งสัญญาณมาเตือนล่วงหน้า ดังนั้นชีวิตของคนเราจึงแขวนอยู่บนเส้นด้าย ไม่มีอะไรยั่งยืน เพียงแต่เราทุกคนจะต้องใช้ชีวิตอย่างมีสติ ไม่ประมาทกับชีวิต
กลับบ้าน...คำที่น้องพูดบ่อยที่สุดในช่วงท้ายๆ สามวัน...น้องอยากกลับบ้าน...นั่นคงเป็นปรารถนาที่น้องอยากได้มากที่สุด ตั้งแต่น้องรู้เรื่องที่สมอง น้องเริ่มบอกบ่อยๆ ว่า “ไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลอีกแล้ว” แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า...ความปรารถนาที่น้องขอร้องในช่วงท้ายๆ ณ เวลานั้น....ก็ไม่มีใครทำให้น้องได้เลย
จนถึงวันที่สำคัญที่สุดของชีวิตน้อง หรือวันที่พวกเราสูญเสียมากที่สุดในชีวิตของพวกเรานั้น...น้องยังมีสติพร้อมกับการจากไปอย่างสงบ ณ เวลานั้นน้องคงเข้าใจสัจธรรมที่ว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวงอันบุคคลไม่ควรยึดติดถือมั่น
....การพบกันก็มีต้องมีการจากลา....
ความคิดเห็น
. . .
น้องของเราก็เพิ่งเสียเมื่อเดือนที่แล้ว เป็นมะเร็งกระดูก กว่าผลชิ้นเนื้อจะออกก็เป็นระยะสุดท้ายแล้ว วันที่ฟังผลนั้นหมอพูดออกมาน่าตาเฉยมากเหมือนเป็นโรคธรรมดา หมอบอกรักษาไม่ได้แล้ว ตัดขาก็ไม่ทันแล้ว เพราะมันลามไปปอดแล้ว น้องเราเหลือปอดเพียงข้างเดียว เราเลยไปโรงพยาบาลเอกชนตอนดึก วันรุ่งขึ้นเลยเจาะปอดเลยเพราะหมอนึกว่าน้ำท่วมปอด แต่เจาะไปเจอเลือด ทำการรักษาไม่ได้แล้วและเลือดก้ไม่หยุดไหล ได้แต่่รอเวลา น้องเราอยู่ได้อีกคือแล้วก็จากไปโดยสงบ แต่เราโกรธเกลียดโรงพยาบาลมราน้องเราเข้าไปรักษาตัวตอนแรกมาก อาการหนักแต่ไม่ให้แอดมินอ่ะ ก่อนวันน้องเราเผาโรงพยาบาลยังโทรมายืนยันนัดสแกนกระดูก ยังนัดนู่นนัดนี่ ไม่รู้ว่าโรงพยาบาลเดียวกันหรือเปล่า แต่ของคุณก็ผ่านมานานแล้ว แต่เราก็ไม่รู้จะผ่านมันไปได้ยังไง T.T
ขอไว้อาลัยแด่น้องพิมลมาลย์
ขอไว้อาลัยแด่น้องพิมลมาลย์ ขอแสดงความเสียใจกับพ่อแม่พี่น้อง
น้องเธอเดินทางสู่ความสุขสงบอันแท้จริงแล้ว
ติดตามอ่านตั้งแต่บทที่1
จนถึงบทสุดท้าย ของผู้หญิงตัวเล็กๆที่อดทน เข้มแข็ง
สู้กับโรคร้าย ท่ามกลางความรัก กำลังใจและห่วงใยของคนรอบข้าง
ขอน้องพิมลมาลย์ สู่สุคติภพ แดนสวรรค์อันสุขเกษม ชั่วนิรันดร..
http://www.facebook.com/Cancer012
แสดงความคิดเห็น